Afscheid nemen

Het is zover. Mijn huishouden stort in. Het ergste van het ergste is gebeurt. Mijn wasmachine is kapot gegaan. De vaatwasser, droger, TV kan ik makkelijk laten voor wat het is, maar een wasmachine? Mijn wasmachine is mijn buddy, mijn thuisgevoel. Als ik dagen ben weggeweest, kom ik altijd onwennig thuis. Zodra mijn wasmachine draait ben ik helemaal in mijn element. Na 14 jaar trouwe dienst heb ik ritueel afscheid genomen. Muziekje en een paar ontroerende woorden en we namen afscheid.
Het verdriet was van korte duur. Ik heb hem vervangen door een jongere variant en was hem binnen no time helemaal weer vergeten. De mate waarin hij in alle stilte zijn werk doet brengt een glimlach om mijn gezicht. Ik kan niet wachten om mijn kasten leeg te trekken en hem aan het werk te zien.
Maar het bleef niet bij de wasmachine. De HR-ketel heeft kuren. Tijdens een insopsessie wil hij nog al eens de kont in de krib gooien. Dan moet ik ingesopt en wel de douche uit, de woonkamer door om vervolgens de reset-knop te bewerken. Na een paar sellectief gekozen woorden kan ik weer de douche betreden. Dit werd zo erg de laatste tijd dat ik maar eens een monteur bij heb gehaald. Na een flinke schoonmaakbeurt moet hij het weer normaal doen. Dat voorkomt tenminste dat ik weer moet tegelen in de douche als ik weer eens de tegels eruit heb gelopen na een koude straal.
Als klap op de vuurpijl mijn cd-speler. Ik heb een volautomatische scratchmachine op dit moment. Het geeft wel een nieuwe dimensie aan mijn muziek. Gelukkig heeft J. mijn DVD-speler aangesloten om mijn stereo zodat ik weer mijn CD's kan luisteren.
Niet alleen alle goede dingen komen in drieen maar ook alle slechte dingen.