Plaatsvervangend geweten

Ik heb een vreselijk vervelende collega. Vorige week vrijdag waren een dagje uit met de zaak naar Duitsland. Bij het bestuderen van de menukaart zag ik gebakken camembert met cranberrysaus staan. Als ik iets lekker vind is het gebakken camembert en dan zeker als iemand anders het heeft bereid.

Ik zat al helemaal te watertanden en zei verheerlijkt “oh, dat vind ik lekker, dat neem ik”. Mijn collega die naast mij zat zei: “dat zit vol vet en dat zijn heel veel calorieën, dat is niet goed voor je”.
Ik werd pissig. Een vriendelijk woord terug in de vorm van “Wat ben jij? Mijn geweten?, mijn diëtiste?, mijn galblaas of lever?”. “Ja, maar het is niet goed voor je”. “Ik neem de vis, want dat is lekker licht”. “Fijn voor jou, maar ik neem de camembert”. “Ja, maar..” Nou ben ik het zat, hou je mond, bemoei je met je eigen kaart en je lichaam, je bent niet mijn geweten”. En daarmee was voor mij de kous af en liet ik duidelijk weten dat ik niets meer wilde horen.

Na de lunch gingen we met een paar andere collega’s een stukje lopen in het stadje. We kwamen de vervelende collega tegen. Hij liep rustig een reep Rittersport-chocolade op te eten tijdens zijn wandeling, waarna ik hem vriendelijk toe riep: ”gelukkig zijn dat geen calorieën, zou je dat wel doen?”

Dezelfde collega zit tijdens de lunch altijd te zeuren dat dingen vet zijn, maar neemt vervolgenzs wel 3 broodjes met ongeveer 1 ons beleg op het broodje en eet gemiddeld 1 pak koekjes per dag. Dat is ook dezelfde collega die altijd loopt te zeuren dat er kilo’s bij hem afmoeten.

Ik ben zelf niet iemand die de hele dag bezig is met klagen over mijn gewicht. Ik ben netjes gezond aan het eten. Af en toe sta ik mezelf toe iets te nemen, maar dat is meer een uitzondering dan een gewoonte. Ik val heel rustig af, zonder dat ik mezelf geweld aan doe.

Wat is het toch met die mensen die zich drukker maken over jouw gewoontes en gewicht dan jij zelf? Ik ben dat plaatsvervangend geweten van andere helemaal zat.