Dwarsligger

Al zwetend baan ik mezelf door de stukken die gereviewd moeten worden. Niet omdat het er zoveel zijn of omdat het zo zwaar is, maar omdat ik dit doe aan het water in het zonnetje vlak bij kantoor. Er moet nog veel worden overgedragen aan de organisatie.

Gisteren werd een afscheidsborrel gegeven voor 5 projectleiders. Ik was daar één van. Een speech, een bloemetje, drankjes, hapjes en een heleboel collega’s die alles willen weten van je nieuwe baan. De speech die aan mij gewijd was stond in het teken van dwarsligger. That's me, and I'm proud of it! Met name de (opper) manager had daar veel "last" van. Hij vertelde in geuren en kleuren dat het knap was dat we het praktisch altijd oneens waren maar wel een enorme leuke werkrelatie konden behouden.....en dat klopt. Als iemand mijn mening vraagt en ik vermoed dat die niet altijd even prettig wordt ontvangen stel ik altijd de volgende vraag: "Wil je een politiek correct antwoord, of wil je mijn echte mening?". Geen idioot die vraagt naar een politiek correct antwoord, dus geef ik ook mijn echte mening.

Een aantal collega's begrijpen niet waarom je niet wilt blijven, anderen luisteren jaloers naar de stap die je hebt genomen (die ze stiekem zelf ook hadden willen nemen, maar niet durven). Het was gezellig maar ik was blij dat het over was. Dezelfde vragen die iedereen stelt en vervolgens dezelfde antwoorden die je ook weer geeft. De lokatie was heerlijk, aan de maas onder de “Zwaan” op het terras. De plek waar ik aanstaande zaterdag met vriendin T. lekker ga salsadansen.

Maar ik moet nog twee weken werken. Ik dien alle informatie, besluiten, ontwerp en keuzen over te dragen aan een nieuwe manager. Tevens dient hij het project verder tot uitvoering te brengen en dat valt niet mee….de overdracht dan. Het is rustig op het project omdat we wachten op een applicatie. In die rust zak ik volledig in. Er is nog wel van alles te doen, maar de fut ontbreekt me om dit aan te pakken. Dus ik stel het zolang mogelijk uit, in de stille hoop dat als er druk op komt te staan, ik wel weer de energie krijg om het aan te pakken.

Vooral de laatste lootjes wegen het zwaarst.

How did I get so lucky?

Ik kan er nog niet over uit, dat ik zo'n geweldige vent ben tegengekomen.
Gevoelig, sterk, daadkrachtig, emotioneel , lief, rationeel, humoristisch, intelligent en buitengewoon lekker zijn maar een kleine greep van woorden die in mijn hoofd schieten als ik aan hem denk.

Lieve en ook ondeugende sms-jes of gewoon een telefoontje tussendoor zorgen er voor dat mijn hele dag zonniger wordt. Een glimlach als hij binnenkomt en de wereld ziet er gelijk een stuk mooier uit. Als hij bij me is vliegt de tijd om. Na de eerste paar dagen had ik al het gevoel dat we elkaar al lang kenden. Nu is het ineens een maand dat we elkaar kennen en het wordt steeds leuker. Er is nog zoveel te ontdekken.

Carpe diem is altijd mijn motto en dat doe ik ook.

Dit wordt wel een zoetsappig blogje maar ik kan het niet laten. Dit moet gewoon een keer en publiek worden gezegd.

Follow the leader, leader, leader - follow the leader

Snik, over twee dagen is het lesseizoen Salsadansen weer over. Dan hebben we er weer 10 lessen opzitten voor niveau beginners 2. Helaas hebben we niet alle stof kunnen behandelen. Docent P. werd 3 lessen geleden al wat ongeduldiger. Hij moet natuurlijk ook op schema blijven en aangezien hij bijna bij iedere les de les daarvoor moet herhalen, kan ik me zijn frustratie wel begrijpen. Ik voel hetzelfde. Ik snap het ook niet dat de medecursisten het niet kunnen onthouden. Waarom weet ik het nog wel en merendeel van de cursisten niet meer? Ik ben geen extreem snelle leerling dus ….wat hebben jullie in G...naam lopen doen tijdens de les?
Met name de mannen prutsen maar wat aan. De rol van de man is ook niet makkelijk. Ze moeten goed aangeven aan de dame wat er van hun wordt verlangt, vooruit denken wat de volgende combinatie zou kunnen zijn en ook nog eens in de maat blijven. De gevraagde combinatie van 3 heb ik nog niet kunnen vinden in mijn medecursisten. Merendeel van de mannen danst uit de maat. Ik probeer ze dan weer in de maat te duwen of te trekken maar ze zijn daar redelijk consequent in. Dus ik dans soms Salsa on 3. (wordt misschien een rage!)
Ik mik altijd op één van de hulp-Sinterklazen. Dat zijn de heren die zich vrijwillig beschikbaar stellen om het gebrek aan mannelijke danspartners op te vullen. Deze heren hebben over het algemeen wat meer danservaring waardoor je in ieder geval kan dansen en niet de frustratie van je medecursist aan het temperen bent. Ondanks dat sommige heren al 2 klassen hoger zitten kunnen sommige nog steeds niet echt geweldig dansen. Een week handje om te leiden, huppelende pasjes (not sexy at all) en als het dan niet lukt, is het altijd de schuld van de dame, want zij kunnen natuurlijk al zooooo goed dansen! Yeah right!

Ik kreeg vorige week te horen…. “je laat je niet leiden en daarom kan ik nu niet goed dansen.” Nu kan je in dit soort situaties twee dingen doen. Je streelt nogmaals het ego van de man door te zeggen, ja dat klopt, ik heb wat probleempjes met me laten gaan of me over te geven (bhlûh). Of je zegt gewoon waar het op staat – niks egostrelen – wordt maar eens een vent en loop niet zo te jammeren. Kom je hier om te dansen of niet!? Als je een echte vent bent néém je gewoon de leiding! Ik moet de leiding nemen omdat jij blijkbaar niet in staat bent om te leiden! Het is wel heel bijzonder, jij bent de enige die hier problemen mee heeft…óf je roept dit bij mij op óf je kan gewoon niet dansen en gebruikt mij daarvoor als excuus.

Het komt dan vaak neer op een tussenvariant om hun mannelijkheid te sparen. Mannen zien het kunnen leiden bij dansen volgens mij als verlengstuk van hun mannelijkheid. Als je dan de waarheid zou zeggen (de tweede variant) krijg je een soort Worldwide Wrestling Entertainment vanaf de bovenste touwen in de ring, met elleboog direct in het kruis (Hulk Hogan style). Schiet je niets mee op….enne ....leer je als vrouw natuurlijk nooit leiden. ;)

Ondanks dat het niet altijd even soepel loopt, zal ik het wel missen. Ik ga wel een zomercursusje doen en daarna weer in september de reguliere lessen. J. gaat ook een zomercursusje doen zodat we de hele zomer kunnen oefenen. Ideale mannen bestaan dus!

Toeval .....of niet

Een aantal maanden geleden had ik een boek gekocht op een habbibabbibeurs in de Grote Kerk in Den Haag. Het boek "Vraag en het wordt gegeven" van Esther en Jerry Hicks gaat over het geven van energie aan de dingen die je juist wilt. Gedachten bestaan ook uit energie. De mens is regelmatig bezig met de dingen die ze missen maar wel willen in hun leven. Als je je focust op de zaken die je nooit hebt (of zelfs bang bent ze nooit te krijgen) geef je energie aan het niet behalen van deze zaken. In het boek staat uitgelegd hoe makkelijk je het "fout" doet. Het beschrijft ook de manier hoe je dat wel goed kan doen. Er zijn een aantal oefeningen om dat om te draaien.
Nou sta ik daar redelijk sceptisch tegenover, zeker gezien het feit dat Abraham in dit boek er bij gehaald wordt. Daar krijg ik altijd gelijk jeuk van. Maar goed, de persoon die het verkocht was zo overtuigd dat het een goed boek was, dat ik me heb laten overhalen. De dag dat ik het kocht was mijn 40e verjaardag. Life starts at 40 dus ik dacht....baat het niet...schaat het niet. Een week of 9 geleden ben ik maar eens gaan lezen in het boek. Deed een paar oefeningetjes en merkte gedurende de dagen dat ik regelmatig "fout" nadacht, draaide dat om in zaken die ik wilde door er op te focussen ze te willen hebben.

Ik ben niet voor niets 3,5 jaar single geweest omdat ik mezelf zo enorm verloor in een relatie. Mezelf wegcijferen, zijn zoals ik dacht dat de ander wilde dat ik zou zijn. Dat kost zoveel energie dat ik gelukkiger was in mijn eentje dan mét iemand. Heb toen maar eens besloten eerst aan mezelf te werken alvorens mezelf weer in een relatie te storten. Diepe dalen, zelfreflectie, lijstjes waaraan ik wilde werken, goede inspirerende gesprekken met vriendinnen, meditatie en intuitief tekenen hebben een heleboel opgeruimd en rechtgetrokken. Ongeveer anderhalve maand geleden betrapte ik mezelf op de gedachte dat het misschien wel leuk zou zijn een gezonde relatie te hebben. Dat was het moment dat zaken veranderden.

In deze korte tijd is er veel veranderd. 21 kg afgevallen, opniew gestart met salsa dansen, een nieuwe vriend, een nieuwe baan en heel veel plezier in mijn leven. Ik voel me helemaal toppie. Leuke vriendinnen en leuke dingen doen.

Zou het boek daar een bijdrage aan geleverd hebben, ik vraag het me af?

Afscheid nemen

Het is zover. Mijn huishouden stort in. Het ergste van het ergste is gebeurt. Mijn wasmachine is kapot gegaan. De vaatwasser, droger, TV kan ik makkelijk laten voor wat het is, maar een wasmachine? Mijn wasmachine is mijn buddy, mijn thuisgevoel. Als ik dagen ben weggeweest, kom ik altijd onwennig thuis. Zodra mijn wasmachine draait ben ik helemaal in mijn element. Na 14 jaar trouwe dienst heb ik ritueel afscheid genomen. Muziekje en een paar ontroerende woorden en we namen afscheid.
Het verdriet was van korte duur. Ik heb hem vervangen door een jongere variant en was hem binnen no time helemaal weer vergeten. De mate waarin hij in alle stilte zijn werk doet brengt een glimlach om mijn gezicht. Ik kan niet wachten om mijn kasten leeg te trekken en hem aan het werk te zien.
Maar het bleef niet bij de wasmachine. De HR-ketel heeft kuren. Tijdens een insopsessie wil hij nog al eens de kont in de krib gooien. Dan moet ik ingesopt en wel de douche uit, de woonkamer door om vervolgens de reset-knop te bewerken. Na een paar sellectief gekozen woorden kan ik weer de douche betreden. Dit werd zo erg de laatste tijd dat ik maar eens een monteur bij heb gehaald. Na een flinke schoonmaakbeurt moet hij het weer normaal doen. Dat voorkomt tenminste dat ik weer moet tegelen in de douche als ik weer eens de tegels eruit heb gelopen na een koude straal.
Als klap op de vuurpijl mijn cd-speler. Ik heb een volautomatische scratchmachine op dit moment. Het geeft wel een nieuwe dimensie aan mijn muziek. Gelukkig heeft J. mijn DVD-speler aangesloten om mijn stereo zodat ik weer mijn CD's kan luisteren.
Niet alleen alle goede dingen komen in drieen maar ook alle slechte dingen.

Job hopping

Ik heb een nieuwe baan! Na meer dan 3 jaar als ambtenaar te hebben gewerkt ben ik weer toe aan een andere omgeving. Ik ben dichterbij gaan werken omdat ik zo ontzettend moe was van het consultancy-leven. Alleen maar vroeg op (5 uur) om voor de files uit te rijden naar een opdrachtgever. Het waren hele leuke klussen en altijd uitdagend, alleen schoot mijn persoonlijk leven daar bij in. Als je iedere dag om 5.00 uit je bed moet, ben je niet echt meer in staat om een sociaal leven aan te houden, tenminste ik niet. De life balance was helemaal weg.

Ik kwam in C. te werken met een 15 minuten reistijd en 4 dagen werken. Het was geweldig. Ik heb een half jaar nodig gehad om te onthaasten. Ik wist van gekkenheid niet meer wat ik moest doen met al die vrije tijd. Ik had een uitdaging toen ik kwam werken in een organisatie waar veel te verbeteren was. De mate waarin de medewerkers bereid waren te verbeteren en te veranderen was groot, alleen blijft het niet alleen bij de medewerkers. Het management moest ook mee en dat viel niet mee. Als lid van het MT heb ik keer op keer duidelijk proberen te maken dat van hun ook een verandering in gedrag en werkwijze werd verwacht. Zolang dat niet te veel moeite koste lukte dat ook wel, maar als dat betekende dat de manager moest leidinggeven en moest sturen op afspraken en resultaten haakten veel af. De manager van de afdeling was niet in staat om zijn management aan te sturen waardoor het veranderen beperkt bleef tot delen van de organisatie en het volledige rendement uit bleef. Een beetje is al goed genoeg!

Na 2 jaar in dat cirkeltje te hebben vertoeft was ik het al zat aan het worden. Elke dag tegen de zelfde zaken aan blijven schoppen wordt erg saai en daar weegt de rust niet tegen op. Nu had ik het geluk dat rond die tijd een enorm groot project werd gestart binnen de organisatie. Na overleg met mijn manager heb ik besloten om mezelf daar full time beschikbaar voor te maken. Een jaar lang heb ik een project getrokken op concernnivo waar alle politieke spelletje wel zijn gespeeld. Ook hier geldt weer, het duurt allemaal zo lang. Het poldermodel wordt volledig uit z'n verband getrokken en het nemen van beslissingen blijft uit. Wanneer gaan we nou eens echt werken? De angst die gepaard gaat met het nemen van beslissingen is volledig onterecht. Ambtenaren worden helemaal niet afgerekend op resultaten dus waarom zo bang zijn voor het nemen van beslissingen. Het ontbreken van daadkracht, besluitvorming en behoefte aan kwaliteit deden mij zoeken naar een andere uitdaging maar dan in de commerciele wereld.

Ik ga weer 40 uur werken, ga weer reizen en wordt afgerekend om resultaten. Heerlijk! Ik heb een leuk klein bedrijf gevonden dat zich heeft gespecialiseerd in mijn vakgebied. Een leuk stel enthousiaste mensen die het leuk vinden om lekker en uitdagend te werken. Ik begin 15 augustus nadat ik 4 weken vakantie heb gevierd.

Datingsite

4 weken geleden heb ik me in een vlaag van verstandsverbijstering ingeschreven op een datingsite. Vriendin T. had leuke foto's gemaakt dus wilde wel een gokje wagen. Ook al voelde ik een bepaalde gêne om me in te schrijven, heb ik het toch maar gedaan. Waarom die gêne?
Heb je gefaald in het "normale" leven als je geen partner kan opduikelen in de kroeg of op het werk? Ben je dan zo desperate dat je jezelf te koop moet aanbieden op internet? En dan die verhalen van vriendinnen die dit al tijden doen...foute mannen die alleen één dingen willen....
Ik denk als je de 40 hebt bereikt en je niet ieder weekend in een kroeg of club wilt uithangen het aantal beschikbare mannen niet voor het oprapen ligt. Ook al ga je wel uit, het gemiddelde leeftijdsnivo ligt hier toch aardig onder. Mensen met een normaal werkend leven hebben geen tijd en energie meer om op jacht te gaan. Dus is de datingmarktkraam een goed alternatief.

Wat komt er bij kijken om een redelijke selectie te doen van het aanbod? Weten wat je wilt, zeker ook weten wat je niet wilt en intuitie. Dat is makkelijker gezegt dan gedaan. Wat wil ik nou eigelijk? Één ding staat vast...een (emotioneel) volwassen vent die voor zichzelf kan zorgen. Als ik moeder had willen zijn, had ik wel gebaard.
Dan het issue uiterlijk. Ik ben een voorstander van het plaatsen van foto's, al is het alleen maar voor mezelf. Niets is zo frusterend dan je foto te moeten opsturen en vervolgens een flinke stilte te ontvangen. Voor mij geldt hetzelfde. We kunnen met z'n allen wel stoer zeggen dat uiterlijk niet belangrijk is, maar het is zeker een van de belangrijkste componenten. Iemand hoeft niet "mooi" te zijn, maar wel voor jou aantrekkelijk!
Dan het profiel. De meeste mannen zijn supersporters, zijn zeer romantisch, houden van reizen en kinderen. Willen allemaal een vrouw met humor, die lief en slank is.
Het valt niet mee om daar een redelijke selectie uit te maken. Dus wacht je af...tot iemand jouw profiel ziet en interesse toont. Afwachtend, ja hoor, ik vond het al zo'n grote stap om mijn foto er op te plaatsen. De reacties waren bijzonder. Van 32 jaar tot 60 jaar. Niemand die zich wat aantrekt van jouw voorkeur. Ik vind dat wel knap, gewoon de stoute schoenen aantrekken en toch je interesse tonen. Tenslotte...niet geschoten is altijd mis. Netjes afmelden dat je geen interesse hebt vond ik wel het minste wat ik kon doen.
Daar kwam M. Vond het niet je van het, maar was redelijk binnen de scope. Totaal niet mijn type, maar aangezien mijn track record met mannen niet geweldig is, dacht ik...laat ik weer eens wat anders proberen. We hebben even gemailt maar het was zo saai!!!!! Zat geen geur of kleur aan. Heb dat dus maar weer afgeketst.

En daar kwam J. Toen ik zijn profiel las moest ik alleen maar lachen. Er sprak humor en kracht vanuit. Na wat adminstratieve problemen konden we na een week eindelijk chatten. Dat verliep zo lekker dat we hebben afgesproken. Hij was precies zoals in zijn profiel en in de chat. We hadden een geweldig gezellige avond tot 3.00 uur waarna we gelijk voor de zaterdag hadden afgesproken. Dat is nu 4 weken geleden en het klikt. We hebben het erg gezellig en leren elkaar steeds beter kennen. En dat voor een eerste keer datingsite!

Gedachten online

Het is zover. Ik ben online met mijn leven. Op advies van goede vriendin T., die ook een eigen blogspot heeft, maar eens online gegaan. Ondanks dat ik mijn gedachten en belevenissen opschrijf in een boek, vond ik het ook wel spannend om het online te doen. Maar wat moet je nu precies opschrijven..... Nu ik er zo voor zit weet ik het niet. Wat schrijf je nu wel op, tot hoever moet je gaan, kan ik het wel. Het valt niet mee, zeker gezien het feit dat je een vriendin (T) hebt die zo geweldig kan schrijven. Dan spreek ik mezelf toe en zeg dat het geen competitie is.. en dat is het ook niet..het is een manier om.....tja wat is het eigenlijk. Zelfverheerlijking? Ik weet nog niet helemaal wat ik er van moet denken, maar dat weerhoud mij er niet van om het toch maar gewoon te doen. Ik wens mezelf sterkte.